Αχ αυτός ο Ιανουάριος! Τέτοια περίοδο με πιάνουν οι μελαγχολίες μου… με διακατέχει ένα άγχος και κάθε χρόνο λέω «Φέτος θα είναι η τελευταία χρονιά που θα νιώσω έτσι», μα κάθε χρόνο λίγες μέρες πριν από τα γενέθλια του Νικόλα νιώθω το ίδιο.
Ήμουν στη 19η εβδομάδα της εγκυμοσύνης όταν έκανα τον υπέρηχο Β επιπέδου. Δεν θα ξεχάσω το πρόσωπο του γιατρού ξαφνικά να αλλάζει και αμέσως συνειδητοποιώ ότι κάτι συμβαίνει. Μου είπε ότι έβλεπε το στομάχι του μωρού να βρίσκεται αρκετά ψηλά, δίπλα στην καρδιά και ότι αυτό τον έκανε να υποψιάζεται ότι μπορεί να είχε συγγενή διαφραγματοκήλη.
Το μωρό μας λοιπόν, γνωρίζαμε από πριν γεννηθεί ότι θα χρειαζόταν να υποβληθεί σε μία σοβαρή εγχείρηση λίγες μέρες μετά την γεννηση του και ότι στη συνέχεια θα έπρεπε να μείνει για κάποιο διάστημα στην εντατική.
Οι γιατροί μας μίλησαν για το ενδεχόμενο εθελούσιας διακοπής της κύησης αλλά εγώ και ο σύζυγος μου δεν μπορούσαμε καν να το διανοηθούμε.
Ταξιδέψαμε στο Λονδίνο όπου ο εξέσιος γιατρός και καθηγητής Νικολαίδης μας καθησύχασε και μας σύστησε ότι έπρεπε να κάνω συχνά υπερηχογραφήματα για να παρακολουθούμε την κατάσταση.
Μετακομίσαμε στο Λονδίνο 2 μήνες πριν τον τοκετό για να μπορέσουμε να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση πρόωρου τοκετού. Η μητέρα μου, άφησε την διευθυντική της θέση στην οφθαλμολογική μονάδα Λευκωσίας για να είναι μαζί μας και με τη 2χρονη κόρη μας στο Λονδίνο. Η αυτοθυσία της μάνας…
Όλο το διάστημα πριν από τον τοκετό ήμουν πολύ ήρεμη και σίγουρη ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Δεν σκέφτηκα το μοιραίο ούτε για μια στιγμή. Όσα κι αν διάβαζα ότι μπορούσαν να συμβούν στον Νικόλα, εγώ συνέχιζα να πιστεύω ότι το αγοράκι μας θα γεννιόταν καλά και όλα θα ήταν αντιμετωπίσιμα.
Έτσι κι έγινε. Στις 19/01/15 ο Νικόλας γεννιέται και το κλάμα του ήταν σαν να έλεγε «Μην ανησυχείς μανούλα, είμαι δυνατός και θα τα καταφέρω». Αμέσως μεταφέρεται στην μονάδα εντατικής παρακολούθησης όπου μπόρεσα να τον ξαναδώ την επόμενη μέρα.
Οι γιατροί αποφασίζουν να τον χειρουργήσουν 2 μέρες μετά τη γέννηση του. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή την μέρα! Ώρες ατελίωτης αναμονής και προσευχής έξω από το χειρουργείo… πάντα όμως με τη σκέψη ότι όλα θα πάνε καλά!
Είναι απίθανο το πώς το μυαλό και το σώμα ολόκληρο αντιτάσσει δυνάμεις σε κάθε τι που μας συμβαίνει! Οι ώρες της επέμβασης του Νικόλα κυλούσαν πολύ αργά όπως και όλες οι ώρες που παρέμεινε στην εντατική. Η Θεοδώρα, περίμενε με αγωνία τον μικρό της αδερφό να έρθει στο σπίτι και εμείς μάταια προσπαθούσαμε να της εξηγήσουμε ότι χρειαζόταν ακόμα λίγο χρόνο.
Κάθε φορά που πήγαινα κοντά του σκεφτόμουν το θαύμα της ζωής, τον άγγιζα και παρακαλούσα τον Θεό να μου δώσει την ευκαιρία να του δώσω όλη την αγάπη μου και να με αφήσει να του γνωρίσω το κόσμο.
Η επέμβαση τελείωσε, όλα πήγαν καλά και ο Νικόλας σημείωνε μέρα με τη μέρα εξαιρετική πρόοδο! Τις ελάχιστες ώρες που δεν είμασταν κοντά του στην εντατική τηλεφωνούσαμε συνέχεια για να βεβειωθούμε ότι όλα πήγαιναν καλά. Σε ένα από τα πολλά τηλεφώνηματα η νοσόκομα μας είπε… “Oh Nicholas, the little terrorist! He has been trying to take out the breathing support all morning!!! He is a survivor!”
Περάσαμε απ όλα τα στάδια της μονάδας εντατικής! Τα μάτια μας είδαν και βίωσαν πολλά… Τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα… αισιοδοξία, χαρά, συγκίνηση, λύπη, μα πάνω απ’όλα αγωνία!
Δακρύσαμε στο θάνατο ενός αγοριού που δεν τα κατάφερε σαν να ήταν το δικό μας, ζήσαμε την αγωνία της οικογένειας του και προσευχηθήκαμε γι’ αυτό! Σε εκείνο το νοσοκομείο όπου γινόνταν θαύματα, σε εκείνο όπου έγινε για μας το θαύμα, για κάποιους άλλους ο Θεός είχε άλλα πλάνα…
Θαυμάζω τις νοσοκόμες και τους γιατρούς που βρίσκονται σε τέτοιες μονάδες… θέλει γνώση και τεχνογνωσία να χειρουργάς μικρά ανθρωπάκια, μα θέλει όμως τόλμη και μεγαλοψυχία να ανακοινώνεις στους γονείς πως το παιδί τους δεν τα κατάφερε…
Μοιράζομαι αυτή την εμπειρία μου σήμερα γιατί ξέρω ότι μετά από αυτό δεν είμαι η Αλεξία που ήμουν. Ξέρω πως πολύς κόσμος εκεί έξω μπορεί να ταυτιστεί με την εμπειρία μας και πώς πέρασε και περνά πιο δύσκολα από εμάς! Ο Θεός, η Παναγία και η Αγία Θέκλα μας έδωσαν δύναμη να αντέξουμε, να είμαστε δυνατοί, πολύ δυνατοί και που μας αξίωσαν να φέρουμε τα αγοράκι μας σπίτι, υγιέστατο.
Ας μην πάψουμε να πιστεύουμε στα θαύματα! Ας ακούμε το ένστικτο μας, εμείς οι μανούλες ξέρουμε πάντα τι συμβαίνει μέσα μας και όταν πιστεύουμε σε κάτι, ακράδαντα και δυνατά… γίνεται! Το σύμπαν συνομοτεί υπέρ μας! Στέλνω όλη την θετική μου σκέψη σε όλους του γονείς εκεί έξω που βρίσκονται στην ίδια θέση και την αγάπη μου σε όλους τους γονείς που έζησαν κάτι που δεν είχε αίσιο τέλος!
Εννοείται ότι πολλοί άνθρωποι, φίλοι, συγγενείς ακόμα και γνωστοί μας υποστήριξαν όλο εκείνο το διάστημα! Χωρίς την αγάπη και την στηριξή τους δεν θα μπορούσαμε να αντεπεξέλθουμε.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους γονείς μου – ξέρουν από πρώτο χέρι- πως αν δεν ήταν αυτοί δεν ξέρω πως θα τα καταφέρναμε…
Ένα τεράστιο ευχαριστώ στον σύζυγο μου γιατί ήταν ο «βράχος» μου που έβρισκε συνεχώς λύσεις σε όλα τα αδιέξοδα που εμφανίστηκαν στη πορεία μας.
Αφιερωμένο σε όσους πάλεψαν και παλεύουν!
Νικόλα μου ήσουν και θα είσαι για πάντα ο μαχητής μας… Χρόνια Πολλά!
