Ξέρουμε όλοι πόσο δύσκολο είναι να αλλάξει κανείς τις συνήθειες του, τις σκέψεις του, το ποιος-α είναι σε μια μέρα. Όπως δεν γινόμαστε κάτι σε μια μέρα, έτσι δεν μπορούμε να αλλάξουμε το ποιοι είμαστε σε μια μέρα.
Θέλει επιμονή και πίστη για να μάθουμε να συγχωρούμε τον εαυτό μας, να αντιλαμβανόμαστε γιατί νιώθουμε όσα νιώθουμε, χωρίς να αντιδρούμε παρορμητικά, και σιγά σιγά να φτάνουμε σε αυτό που πραγματικά είμαστε, σε αυτό που πραγματικά μας αντιπροσωπεύει.
Εμείς οι άνθρωποι γενικά είμαστε ανασφαλείς και συχνά πολύ συγχυσμένοι. Όταν όμως αποφασίσουμε να περπατήσουμε το δρόμο της ανακάλυψης του αληθινού εαυτού μας (στο διατροφικό κομμάτι, στο σωματικό κομμάτι, στο συναισθηματικό κομμάτι και στο κομμάτι της πνευματικής ανάπτυξης), τότε και μόνο τότε αρχίζουμε να είμαστε αληθινά ευτυχισμένοι.
Το συναισθηματικό κομμάτι, το πώς νιώθω δηλαδή και πώς εκφράζω τα συναισθήματα μου, είναι για μένα το πιο δύσκολο κομμάτι… Δύσκολες καταστάσεις φέρνουν δύσκολα συναισθήματα και πόνο, ψυχικό πόνο… Αυτό είναι κάτι που προκαλεί μια εσωτερική δύσπνοια, μια αρνητική φόρτιση που όσο μεγαλώνει μέσα μας μοιάζει να γίνεται ένας κόμπος που όλο και βαραίνει , επηρεάζοντας εν τέλει την ομαλή λειτουργία ολόκληρου του οργανισμού μας. Τα δύσκολα συναισθήματα και η κακή διαχείριση τους μπορεί πολλές φορές να επιφέρει σωματικές αλλαγές όπως κόπωση, δυσπεψία, δυσκοιλιότητα, φουσκώματα, δερματικές αλλεργίες, αϋπνία κτλ. Το να τα κρατάμε όλα μέσα μας, ακόμα και τα καλά συναισθήματα, είναι κάτι που στην τελική θα μας δημιουργήσει προβλήματα. Είτε είναι όπως αυτά που προανέφερα είτε είναι σε μορφή επικοινωνίας και συναναστροφής με άλλα άτομα, ακόμα και τα κοντινά μας άτομα, αν δεν βρούμε ένα σωστό -για εμάς – τρόπο έκφρασης των συναισθημάτων μας, ώστε να μπορούμε να αποφορτιστούμε, τότε σίγουρα κάποιο πρόβλημα θα προκύψει. Τα δύσκολα συναισθήματα θα συνεχίσουν να μας βαραίνουν ακόμα πιο πολύ, ενώ τα καλά συναισθήματα θα μείνουν ανέκφραστα , κάτι που σημαίνει ότι και στις δύο περιπτώσεις χαμένοι βγαίνουμε, παραμένοντας στάσιμοι σε ένα φαύλο κύκλο απογοήτευσης και ψυχολογικής δύσπνοιας…
Η ενσυνειδητότητα και η επίγνωση του εαυτού μας είναι κάτι που μπορεί να αλλάξει αυτό το μοτίβο, και η έκφραση των συναισθημάτων μπορεί να είναι η λύση σε όλα τα προβλήματα! Το να επαναπροσδιορίσουμε το ποιοι θέλουμε να είμαστε ως ενήλικες σε αυτό τον κόσμο είναι σίγουρα ένα μονοπάτι που πρέπει όλοι να περπατήσουμε. Συχνά ζούμε και δρούμε τη ζωή που μας έμαθαν χωρίς ερωτήσεις και αυτό ίσως να μας απομακρύνει από τον αληθινό εαυτό μας. Πιο συχνά ακόμα, καταλήγουμε πολλές φορές να δρούμε όπως μας θέλουν οι άλλοι να δρούμε, και έτσι μένουμε στάσιμοι και απογοητευμένοι. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε αν θέλουμε να το αλλάξουμε – και πρέπει να θέλουμε να το αλλάξουμε- γιατί η ζωή είναι μία και είναι πολύ μικρή για να προσπαθούμε απλά να χωρέσουμε τον εαυτό μας στα καλούπια που οι άλλοι θα θέλαν να έχουμε! Σίγουρα δεν είναι κάτι εύκολο και απαιτεί πολλή δουλειά από μέρους μας (και με βοήθεια ακόμα αν χρειάζεται), απαιτεί δύναμη, υπομονή, επιμονή και πίστη ότι μπορούμε να το καταφέρουμε.
Πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας, να βρούμε τον εσωτερικό μας καθρέφτη και να δούμε ποιος μας κοιτάει πίσω. Πρέπει να ρίξουμε μια βαθιά ματιά αλήθειας και ειλικρίνειας μέσα μας για να θυμηθούμε ποιοι είμαστε, τι μας κάνει ευτυχισμένους αλλά και τι δεν μας κάνει ευτυχισμένους, τι μας στερεί χαρά, τι μας δυσκολεύει, τι μας βαραίνει, να αναγνωρίσουμε τα λάθη μας και να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας όπου μπορούμε. Αυτή η πραγματική επίγνωση του εαυτού μας θα μας βοηθήσει να σκεφτούμε πώς μπορούμε να το αλλάξουμε όλο αυτό, και να το σκεφτούμε ξανά και ξανά και ξανά μέχρι που οι σκέψεις μας αρχίσουν να γίνονται πράξεις, να γίνονται βίωμα ,να γίνονται ζωή μας και βήμα- βήμα να φτάνουμε στον πραγματικό εαυτό μας!
Το οφείλουμε στον εαυτό μας να είμαστε αυτοί που πραγματικά θέλουμε να είμαστε, και είναι πιστεύω κατορθωτό με επιμονή στην επανάληψη της σκέψης που γίνεται πράξη.
